Ron is een mooie jongen: een Maine Coone-mix. Hij is groot en heeft een dikke, zijdezachte vacht. Enorm aaibaar om te zien! In de praktijk is Ron jammer genoeg niet zo gemakkelijk te benaderen.
Als ik thuiskom, staat hij al achter de deur op mij te wachten voordat ik opendoe. Hij miauwt zachtjes naar me. Ron heeft het zachtste poezenstemmetje dat ik ooit hoorde, passend bij zijn bedeesde voorkomen. Zodra de deur openzwaait, is hij alweer verdwenen; meestal heeft hij zich onder de eettafel verschanst. Vanuit die veilige positie staart hij me aan met een mengeling van intensiteit en verlegenheid. Liefst bewaart hij de nodige afstand. Waarschijnlijk houdt Ron alles in de gaten, wat ik ook doe.
Slechts bij enkele gelegenheden houdt hij me gezelschap. Als ik sta te koken volgt hij al mijn bewegingen nauwlettend. Als ik midden in de nacht wakker word, voel ik zijn warme lijfje op het voeteneinde. In een enkele situatie laat hij de voor hem zo kenmerkende verlegenheid geheel varen. Als ik zit te eten met een bord voor me op de salontafel, springt hij pardoes bij me op schoot! Hij spint heel even recht in mijn gezicht, terwijl hij zijn ogen samenknijpt. Dan draait hij zich snel om, zijn blik verleggend naar mijn bord met eten. Zijn achterwerk in mijn gezicht.
