Negen katten onder mijn hoede: een nieuwe record. In het huis waar dit stelletje woont staat dan ook een ingelijst borduurwerkje op het buffet: “One cat leads to another”.
Sloane, Bailey, James, Ivan, Michael, Boris, Horace, Callie en Minnie komen, met uitzondering van Boris, allemaal uit Qatar. Baasje Chantal beschrijft levendig hoe er steeds weer een kat op haar pad kwam, meestal een deerniswekkend hoopje pluizenbol, waarover zij zich ontfermde. Regelmatig hoorde daar een poging bij anderen over te halen een kat te adopteren. Inclusief aanbod vaccinaties voor haar rekening te nemen, of een voorraad kattenvoer in het vooruitzicht te stellen als de ander het beestje maar onder zijn hoede wilde nemen. Soms lukte het. Maar het mocht lang niet altijd baten en zo eindigden acht Qatari katten in de Franse Pyreneeën.
Boris was een lokale kitten die aan kwam lopen en hij bleek een prima aanvulling op de Golfarabieren te zijn: hij had een kalmerende uitwerking op Horace, na aankomst uit Doha zowel de Benjamin als het ‘enfant terrible’ van het stel. Terwijl zij mij gedurende mijn verblijf in het huishouden slechts een enkele keer verraste door vanaf de koelkast via mijn schouder op de keukentafel te springen, vertelde haar baasje dat zeker vijf van zijn shirts verloren waren gegaan aan haar vroegere uitspattingen..
Goedkopere tijden waren inmiddels aangebroken en Horace had nog maar één ondeugd: een obsessie voor de bovenverdieping van het huis. Deze was namelijk tot katvrije zone verklaard. Als er gasten te logeren kwamen die niet zo dol waren op poezen, of er allergisch voor waren, konden die zich daar verschansen. Vaak lag Horace op de loer en spurtte dan in een onbewaakt moment de trap op zodra de deur openging. Soms zelf sneller dan het licht, omdat ik er dan veel later pas achter kwam dat ze het weer had klaargespeeld!
Eenmaal boven was zij ook niet van plan weer te vertrekken. Zij scharrelde dan wat rond en leek zich er wel degelijk van bewust dat ik niet van plan was haar al te lang haar gang te laten gaan. Liefst nam ze positie onder een van beide grote fauteuils. Gelukkig kon ik die makkelijk kantelen en de kleine tijger eronder vandaan vissen. Op zulke momenten had ik de strijd vooralsnog gewonnen.
