Drie katten had ze, allemaal lokaal in Dubai opgevangen. Degene die me het meest bijbleef was niet een van hen, maar hoorde bij het groepje katten dat tweemaal daags te eten kreeg in haar voortuin. Hij was groter dan de anderen en zag er vervaarlijk uit! Een klein groepje net buiten de compound hoorde ook bij haar protegés. Onder het wakend oog van de beveiligers van het terrein werden zij eveneens van eten en drinken voorzien. Van tevoren kreeg ik de instructie te pretenderen dat ik hen niet begreep, als ze me ervan zouden proberen te weerhouden de straatkatten eten te geven. Maar ze zeiden nooit iets, eerder hoorde je ze bijna denken “rare jongens, die expats!”
De grote kater uit de voortuin doopte ik Big Boy. Zo zag hij er nu eenmaal uit, met zijn sterke gespierde lichaam, geprononceerde achterwerk en brede, stevige kop met gehavend oor. Hij was er alleen voor het eten en leek mij doorgaans nijdig aan te kijken. De andere katten, allemaal dames, vonden ook de aandacht aangenaam. Eten en drinken kwam op de eerste plaats, maar er was geen bezwaar als er geaaid werd. Het gespin was hoe dan ook oorverdovend. Big Boy heb ik nooit horen spinnen. Toch vermoedde ik dat hij de aandacht verdeeld aangenaam vond. Onder zijn ruige uiterlijk schuilde een tedere ziel, want hij liet de dames altijd voorgaan tijdens het eten. Alsof hij voor ze zorgde. Op mijn beurt lette ik erop dat er genoeg overbleef voor deze grote jongen. Terwijl hij zat te eten, heb ik me een aantal keren gepermitteerd over zijn vacht te aaien. Niet zo aardig, maar ik kon het niet laten… Hij liep op dat moment niet weg. Toch voelde ik weerstand. Zijn vacht deed ruw en stug aan onder mijn handen, alsof het de eerste keer in zijn leven was dat hij werd aangeraakt. Uiteindelijk voelde die merkbare weerstand verkeerd, dus deed ik het juiste en hield ik ermee op. Misschien zou hij eraan gewend raken, maar de kans was vele malen groter dat hij zou zijn weggelopen zodra zijn etensbak leeg was!
