De grappen over oppassen op een Parijse kat waren niet van de lucht, voorafgaand aan deze sit: “Is die dan heel arrogant?” Maar de ontvangst in het huishouden van Charmaine en haar tienerdochter was allerhartelijkst. Het huis zag er bij aankomst om half tien ’s avond nog wel uit alsof er eerder een bom was ontploft. Ze moest dan ook nog opruimen en pakken. Tussentijds slaagde ze erin haar cat sitter te ontvangen en gezellig met haar te dineren. Ze was goed gezelschap. Gelukkig maar, dat Charmaine een babbelkous was, want ik was afgepeigerd na een lange werkdag met aansluitend de treinreis naar Parijs. Ze maakte het makkelijk voor mij weer aan de Franse taal te wennen.
“Luigi is speciaal”, zei ze over haar jongste kat. Persoonlijk vind ik alle katten bijzonder, dus ik ben niet automatisch onder de indruk als iemand me iets dergelijks vertelt. Zeker niet als dat het baasje is! Luigi was om te beginnen een sociale kat. Aan flatgenote Polochon – het eenzelvige type – had hij niet veel, misschien richtte hij zich daarom op de mensen in zijn omgeving. Regelmatig kwam hij om een beetje aandacht vragen en ‘s avonds zat hij graag op schoot of bij gebrek aan ruimte zo dicht mogelijk naast mij.
Luigi kon heel goed zijn behoeftes communiceren. Nu kunnen meerdere katten dat. Een gevoel van honger leidt al snel tot “Miauw!” Maar deze kater was nog een echt jochie, want nog niet ‘geholpen’ en had zijn buitentijd echt nodig. Dan bleef hij net zo lang bij de voordeur van het appartement rondhangen tot ik de boodschap had begrepen en hem naar buiten begeleidde. Want om dat traject geheel zelfstandig af te leggen was fysiek onmogelijk voor een kat. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid was het de bedoeling het voor eventuele inbrekers moeilijk te maken. Het af te leggen traject zag er zo uit: stap 1 – het openen van de deur van het appartement, uitkomend op het gezamenlijke halletje. Stap 2 – het openen van de deur naar het trappenhuis, leidend naar de begane grond. Stap 3 – het openen van de deur naar de centrale hal van het gebouw waarin het appartement zich bevond. Stap 4:- het openen van de deur naar de binnentuin; het complex bestond uit twee gebouwen. De gehele weg liep hij rustig met mij mee en wachtte steeds tot er een nieuwe deur voor hem geopend werd. Beneden aangekomen miauwde hij nogmaals ter afscheid om vervolgens de tuin in te verdwijnen.
Het was een koude periode in de maand februari met sneeuw en vorst en ik maakte me wel wat zorgen over of Luigi op tijd thuis zou zijn. “Maak je niet druk,” zei Charmaine, “hij vindt altijd wel een plekje om zich te beschutten tegen de kou”. Zij maakte zich eerder zorgen of hij zich wel kon verweren tegen de andere buitenkatten. En meestal als ik door de binnentuin liep, onderweg naar buiten of naar binnen, kwam ik Luigi wel tegen. Totdat hij op een dag niet op mijn geroep reageerde. Zelfs rammelen met een bakje met kattenbrokjes hielp niet. Keer op keer liep ik naar het raam om te zien of ik hem door de tuin zag lopen, of naar beneden om met het bakje te rammelen. Uiteindelijk was hij er dan toch, op het moment dat de duisternis begon in te zetten. Blij liep hij mee naar boven om dankbaar aan zijn avondmaal te beginnen.
Op een van de laatste dagen hing er een vreemde lucht in huis. Ik vreesde het ergste en maakte alles grondig schoon met azijn. Het mocht helaas niet baten. De lucht bleef hangen. Terwijl ik op een avond op de bank zat kwam ik achter de bron van de stank. Het kussentje waar Luigi zo vaak zo comfortabel op had gelegen was doorweekt. Het leek erop dat hij op de bank had geplast. Het kussentje ging definitief de deur uit en gelukkig was de hoes van de (bed)bank geplastificeerd zodat wassen volstond. Charmaine excuseerde zich: “hij moet dringend zijn operatie ondergaan, ik heb het uitgesteld”.
De laatste dag was Luigi buiten toen ik moest vertrekken om mijn trein terug naar huis te halen. Zijn baasje zou pas de volgende ochtend thuiskomen. Dit keer moest hij werkelijk de nacht buiten doorbrengen. Charmaine liet nog wel weten dat hij ongehavend weer opdook, de dag erna.
