Of Loca wel of niet van me houdt , ik ben er niet van overtuigd.
Verlegen is hij niet, bij de kennismaking snuffelde hij ongegeneerd aan mijn hand om vervolgens rustig verder te wandelen. Dit in tegenstelling tot huisgenootje Izzy. Bij aankomst had ze zich al onder het dekbed verstopt, opgeschrikt door het verschrikkelijke geluid van de deurbel. Hoewel zij zich al eerder vertoonde, waagde zij zich pas dagen nadien in mijn nabijheid. Daarna was zij gelukkig wel een van de grootste kroelkatten in tijden!
Loca vroeg nooit aandacht, terwijl hij volgens zijn baasjes net zo’n grote knuffelkat als vriendinnetje Izzy was. Behalve in de ochtend, dan liet hij zijn aanwezigheid luid en duidelijk blijken… Aanvankelijk hield ik de slaapkamerdeur ’s nachts nog niet dicht. Maar omdat dat onherroepelijk tot doordringend gemiauw pal naast het bed bij het krieken van de dag leidde, bracht ik daar snel verandering in. Door de gesloten deur heen was hij toch minder goed te horen… Zodra ik de slaapkamer uitstapte kreeg ik het warmste welkom van de dag. Zelden hoorde ik een kat zo hard spinnen. Het geluid continueerde terwijl ik met slaapdronken hoofd de soepjes die de poezen als ontbijt kregen in de voerbakjes schepte, en stopte pas op het moment dat alles schoon op was. Helemaal zeker weten deed ik het niet, maar waarschijnlijk at hij behalve zijn eigen deel ook dat wat zijn vriendinnetje achterliet op…
Na het ontbijt was de liefde echter voorbij tot het einde van de dag. Dan was het immers tijd voor het avondeten! Het leek leek er pijnlijk veel op dat hij mij buiten die momenten niet in zijn nabijheid kon velen… Nooit vroeg hij om aandacht. Twee keer achter elkaar aaien was een record. Zijn vacht voelde stug aan onder mijn vingers, alsof hij me op die manier wilde ontmoedigen hem aan te raken. En soms sprong hij als door een wesp gestoken op, om me achter te laten en me slechts een smalende blik te gunnen…
Ik had ook beter moeten weten: wat de kat niet wil, dat wil hij niet. Liefde laat zich niet dwingen!
