De kat die ‘s nacht miauwde

Sylvester is de kat met de luidste miauw die ik ooit hoorde. Echt gek is dat niet, want hij is namelijk doof.
Toeschietelijk is hij niet te noemen. Bij de eerste ontmoeting knielde ik behoedzaam bij hem neer. Mijn hand uitstekend bood ik hem zo de gelegenheid mij te leren kennen. Volgens baasje Jari moest ik oppassen, want Sylvester zou wel vaker onverwachts uithalen. Omdat ik zo voorzichtig te werk ging, dacht ik dat mij niets zou overkomen. Op het moment dat ik werd afgeleid door zijn andere baasje, kreeg ik een waarschuwende tik op de hand. Niet pijnlijk, wel venijnig. Een duidelijke waarschuwing in mijn ogen, het is mij alleen niet helemaal duidelijk waarvoor.

Een week is een relatief korte tijd voor een sit, waarmee ik erop doel dat het in dat tijdsbestek vaak niet lukt een band op te bouwen met een kat. Door zijn doofheid leek Sylvester mijn aanwezigheid vaak niet te bemerken. Nog nooit eerder maakte ik mee, dat een kat door bleef slapen als ik thuiskwam; het was duidelijk dat hij mijn komst niet opmerkte. Ook op het geluid van voer dat in een metalen bakje gedaan werd, reageerde hij niet. Hoewel het ook mogelijk was dat hij niet echt veel interesse in eten had. Vaak voelde ik me geroepen demonstratief zijn bakje aan hem te tonen, zodat hij wist dat het etenstijd was.
Sylvester was op dieet, want zijn baasjes waren bang dat hij dik zou worden. Zowel ’s morgens als ’s avonds een afgepaste hoeveelheid voer, gewogen op de keukenweegschaal, vond ik nogal droevig, toch maakte hij nooit een uitgehongerde indruk.

Er was gedurende de dag maar één moment waarop hij om mijn nadrukkelijke aandacht vroeg, en dat was in het holst van de nacht! Ook voor het harde geluid dat hij voort wist te brengen was ik al gewaarschuwd, maar pas in een doodstille omgeving merkte ik pas hoe luid dat daadwerkelijk was! Om te voorkomen dat hij zich eenzaam zou voelen, zette ik ’s nachts de slaapkamerdeur open. Een andere reden voor het nachtelijk gemiauw kon verveling zijn; Sylvester mocht vanwege zijn doofheid onder geen beding naar buiten. Behalve als ik hem in zijn kattenbench zou stoppen, om hem vervolgens in zijn mini-gevangenis in de tuin te zetten voor wat frisse lucht. Het is me nooit gelukt…

Later, pas veel later, bedacht ik me nog een reden, waarom hij ’s nachts zo’n lawaai maakte: honger. Ga maar eens lekker slapen met een lege maag..