Georgie en Lennie waren broertjes. Dat gezegd hebbende, ze leken niet veel met elkaar te hebben in het dagelijks leven. Je zag ze nooit in elkaars gezelschap, behalve als het etenstijd was. Hoewel beiden een prachtig dik glanzende zachte vacht hadden, die erom vroeg geaaid te worden. Wat ze ook allebei deden!
De broertjes waren uitgesproken buitenkatten. Ze waren grote delen van de dag en nacht de hort op, af en toe thuiskomend om een prooi af te dragen of om lekker burgerlijk brokjes te eten. Vooral Lennie was daar behoorlijk stipt in. Al geruim voor voedertijd stond hij paraat om zijn portie in ontvangst te nemen. Georgie wilde zijn neus nog weleens ophalen voor het ontbijt bestaande uit een handvol kattenbrokjes. Het is nooit helemaal duidelijk geworden waarom hij op dat moment liever in een van de terrasstoelen bleef slapen. Misschien vond hij het ontbijt maar karig, het is ook zeer goed mogelijk dat hij al een en ander verschanst had tijdens zijn nachtelijke strooptochten.
Wel waren beiden jongens allebei enorme knuffelkatten, Georgie iets meer dan zijn broer. Hij claimde een kroel door dwingend kopjes tegen je hand te blijven geven. Maar tegelijkertijd was hij de meest onvoorspelbare van de twee. Als je opmerkte dat zijn expressie veranderde en hij ongeduldig met zijn staart begon te zwiepen, dan was het oppassen geblazen. Doorgaans duurde het daarna niet lang voor hij uithaalde en zijn nagels in je vel zette. Niet fijn, want zijn killerklauwen waren erg lang en scherp…

Lennie hield zich meer op de achtergrond dan zijn broer. Ondanks dat hij stipter omging met etenstijd bleef hij langere periodes achter elkaar weg. Thuis was hij de zachtere van de twee. Hij vroeg weliswaar om aandacht, maar niet zo aanhoudend als zijn broer. Desalniettemin was hij waarschijnlijk de wildste van beiden. Hoewel ze beiden met de regelmaat van de klok ‘presentjes’ afleverden bracht Lennie de grootste vangst ooit.
Ik hoorde hem van verre al aankomen, dankzij een gesmoord gemiauw dat me alarmeerde. Gelukkig was er niets met hem aan de hand, maar de hagedis die hij bij zich droeg was minder blij. Mijn vermanende schooljuffentoon maakte dat hij het dier losliet. De hagedis bleef als versteend zitten. We waren allemaal even in opperste verwarring, totdat Lennie hem met een voorzichtig pootje porde. Dat was voor het dier het teken het op een rennen te zetten. En Lennie kreeg van mij gewoon een aai, want andere beesten vangen is wat katten nu eenmaal doen…

In het verleden had Georgie ooit enorme pech gehad. Op een dag kwam hij thuis en zijn tong hing mijlenver uit zijn bek. Er was iets goed mis gegaan. De dierenarts slaagde erin hem op te lappen en hij werd beter. Op het eerste gezicht leek het wel alsof hij een enorme boef was: vaak zag hij eruit of hij stiekem zijn tong naar je uitstak. Maar wie goed observeerde, zag al snel dat zijn mondmotoriek niet helemaal naar behoren functioneerde. Het wassen van zijn eigen vacht zag eruit alsof het een moeizaam proces was. Gelukkig was het een eerzaam karweitje: Georgie’s pels was zacht, pluizig en glanzend. Heel aaibaar! En geaaid worden, dat vond hij heerlijk. Hij was het type kat dat heen en weer liep over en langs je laptop als je aan het werk was, tot je een plekje beschikbaar maakte op schoot. Om verheerlijkt de ogen dicht te knijpen en tevreden te spinnen als hij geaaid en gekriebeld werd. Hij kwijlde er zelfs een beetje bij, wat je goed kon merken als je met je hand onder zijn bek kriebelde. Maar dan!

Een subtiele waarnemer kon het mogelijk al zien aankomen! Wie door schade en schande met Georgie’s klauwen in aanraking was gekomen herkende de signalen al snel. Het wegkijken. Het versneld heen en weer zwiepen van de staart, iets vinniger dan even ervoor, toen de beweging nog tevreden leek te zijn. Georgie’s poezelige pootjes werden dan moordwapens! Zijn nagels haakten zich in je vlees en je kreeg ze er niet zomaar uit, zeker als je van schrik je hand terugtrok. Bovendien waren zijn nagels lang, wat heel vreemd was voor een poesje dat zowat dag en nacht buiten leefde, ravottend en jagend in de bossen en op heuvels.
Toch denk ik niet dat hij het opzettelijk deed. Eerder leek het alsof hij zich van de prins geen kwaad bewust was. Als ik hem boos terecht wees als het bloed uit zo’n diepe haal spoot (met dank aan antistollingsmedicatie) vertrok hij met de staart tussen de benen… Om niet lang erna weer terug te keren. Waarna hij gewoon weer op mijn schoot mocht plaatsnemen. Behalve een paar schrammetjes niets dan liefde van deze kat ontvangen!

Wie kan nou de meest aaibare vacht ter wereld weerstaan?