Als ik aan Donna denk, dan hoor ik haar pootjes al parmantig over het laminaat trippelen. Vooral ’s nachts is dat bijzonder goed te horen. Ze komt naderbij, stopt even en dan voel ik het gewicht van haar warme lijfje op het voeteneinde. Of op het kussen naast me. Nooit te dicht bij, want dat past niet bij haar.
Helaas doet Donna niet, of amper nog aan hoogten. Ze is een dagje ouder geworden. Ze had al langer last van artrose, maar na een behandeling onder narcose is het veel erger geworden. Je ziet haar waggelen en je houdt je hart vast, want het ziet eruit alsof ze elk moment om kan vallen. Maar dat gebeurt niet.
Het gaat goed met haar, zegt haar baasje, want ze beweegt weer wat meer. Een tijd lang was dat dat wel anders. Ze lag alleen nog maar op haar vloerkussen, want daarvoor hoefde ze niet te springen. Maar sinds ze medicatie heeft gaat het stukken beter. “Zolang zij het leuk heeft, blijft ze bij me,” zegt haar liefdevolle baasje. Donna is ook een poes om van te houden. Daarom heeft haar baasje een trappetje voor haar gekocht. Het duurde even voordat ze het door had, hoe zoiets werkt. Haar op de onderste tree helpen was het steuntje in de rug dat ze nodig had!
Nu klautert ze de trap op en af om op haar geliefde stoel te kunnen liggen. En heel soms, als het zonnetje erop schijnt en als niemand kijkt, is ze plots in staat zonder hulpmiddel op de bank te springen om daar een dutje te doen.
Op het bed springen, dat doet ze niet meer. Maar haar baasje heeft al een trap voor dat doel besteld!
