Wat is er toch met Poesje Paris? Ze is doorgaans het gereserveerde type, slaat nooit te veel acht op mij en van aaien moet ze niet veel hebben. Een uitgestoken hand wordt besnuffeld en vervolgens genegeerd. Als die soms toch per ongeluk op haar hoofd beland, maakt ze zich uit de voeten. Maar nu ligt ze net wat vaker bij mij in de buurt en ik vraag mij af of zij honger heeft! Niet voor de hand liggend, want het is nog ochtend en het ontbijt heeft zij nog niet lang geleden gehad. Dan schrik ik: boven haar ene oog zie ik een wondje. Het is klein, maar het is er. Dan schrik ik andermaal: net boven het andere oog zie ik een identiek plekje. Snel verstuur ik een berichtje naar haar baasjes om te informeren of zij hiervan meer weten. Ze zijn in het buitenland, maar ik hoop op snelle respons. Onbekommerd verlaat ik het huis aan het einde van de ochtend.
Als ik ’s avonds terugkeer slaat de schrik me echter om het hart: de vurige plekjes zijn veel groter geworden! Eerlijk gezegd raak ik een beetje in paniek, want ik voel me verantwoordelijk en heb geen flauw idee hoe te handelen… Een snelle zoektocht op Google doet me vermoeden dat het om een allergie gaat. Helemaal zeker weten doe ik het niet, dus ik start een zoektocht. In een lade kom ik wat kattenspullletjes tegen, waaronder een tube zalf op naam van Poesje Paris. Dat wordt smeren, bedenk ik me, maar hoe? Ze is al niet de meest toeschietelijke, en de plekjes zien er pijnlijk uit! Onhandig probeer ik haar vast te houden; ik krijg dan ook snel een haal en Poesje Paris maakt dat zij wegkomt! Elke keer hierna dat ik bij haar in de buurt kom, is ze onmiddellijk op haar hoede. Ik besluit haar verder met rust te laten tot ik meer zekerheid met betrekking tot de juiste handelingswijze heb.
Uiteindelijk bel ik de baasjes op het vakantieadres, maar ik krijg ze niet te pakken. De dierenartspost die weekenddienst heeft is alleen voor noodgevallen bedoeld, maar de vriendelijke assistente die ik aan de lijn krijg, helpt mij vast te stellen hoe dringend de situatie echt is! Ze doet twee aanbevelingen: Ten eerste contact opnemen met de baasjes, om meer te weten te komen over de situatie. Ten tweede het beestje goed in de gaten te houden om te zien of haar gedrag veranderd is. Snel bedenk ik me dat het etenstijd is. Het beste moment om te beslissen of er sprake van spoed is, want Poesje Paris is een enorme smulpaap! De uitkomst is positief, want zoals gewoonlijk heeft zij in een mum van tijd haar bakje leeg gesmikkeld.
Als ik haar baasje te pakken krijg, stelt zij me ook nog gerust. Het is inderdaad niet de eerste keer dat de plekjes de kop opsteken, maar behandelen is moeilijk, want in je eentje is deze eigenzinnige dame niet te behandelen. Het lukt alleen als de een haar in de houdgreep neemt terwijl de ander de zalf smeert. En als die dan eenmaal op de juiste plek zit, heeft mevrouw het er in een mum van tijd weer vanaf gelikt!
De rest van het weekend raak ik mijn gevoel van ongerustheid niet kwijt. Ik laat me slechts ten dele geruststellen door de woorden van het baasje: houd haar in de gaten, wij gaan komende week wel met haar naar de dierenarts. Dat gevoel raak ik dan ook pas kwijt als ik uiteindelijk het bericht krijg dat er inderdaad sprake is van een allergie, en dat een injectie en een dieet alles op hebben gelost.
