Dit is de tweede keer dat ik op Ron pas. De eerste keer was een jaar geleden, voor een weekend maar. Dit keer zijn de baasjes twee weken lang op reis.
In eerste instantie zie ik hetzelfde poesje als destijds terug; zachtjes miauwend achter de voordeur als ik de sleutel in het slot steek, verdwenen als ik de deur openduw, een paar verschrikte ogen vanonder de eettafel vandaan als ik hem zoek… Ron is overduidelijk geen allemansvriend. Hij krijgt van mij alle gelegenheid me te leren kennen, maar hij toont aanvankelijk weinig interesse. Uiteindelijk neemt het wat tijd in beslag voordat ik een heel ander poesje te zien krijg. Het vertrouwen groeit. Dit ‘nieuwe’ poesje mauwt niet alleen luid en duidelijk zodra ik de deur openmaak, hij blijft me daar ook opwachten om me te begroeten. Het grootste gedeelte van de tijd in huis doorgebracht brengt hij in mijn nabijheid door. Aanvankelijk naast mij op de bank, daarna steeds vaker en langer op schoot.
Ron is ontegenzeggelijk een prachtpoes: zijn prachtige vacht heeft dagelijkse kambeurten nodig. Deze ondergaat hij ogenschijnlijk lijdzaam. Al doende leer ik hoe ik hem kan borstelen op een manier die voor hem het prettigst is: door de knopen te ontklitten zonder eraan te trekken. Zodra ik het trucje doorheb, kan hij er eindelijk van genieten! De borst gaat omlaag en het kontje omhoog! Uiteindelijk ben ik het borstelen eerder zat dan hij.
