Op een konijn passen, waarom niet? De eerste kennismaking met Griet en de flat waar zij woonde, maakte mij in ieder geval al heel erg blij! Een grote ruimte, smaakvol ingericht en een konijn dat daar vrolijk doorheen hopte. Vanuit de grote ramen keek ik uit op de kruising van een singel en de langste laan van Nederland.
Omdat zij voor het grootste deel van de dag alleen thuis was had Griet haar eigen kamer, inclusief hok om in te slapen, bak om haar behoefte op te doen, voederbakjes met groenten en brokjes en kruidenplantjes waar zij naar hartenlust aan kon knabbelen. Als haar baasjes aan het einde van de dag thuiskwamen, ging de deur van haar kamertje wagenwijd open. Vaak moest ze dan nog even wakker worden, want het duurde doorgaans een poosje voordat zij tevoorschijn kwam. De bak met korrels en stro werd naar de keuken verplaatst met het oog op een gemakkelijke toegang; Griet was namelijk grotendeels zindelijk! Zo maakte zij een in het oog springend onderdeel van het huishouden uit.
Natuurlijk zijn konijnen geen katten, dat was ook wel even wennen. Laatstgenoemde zijn doorgaans toch wat communicatiever. Het vraag-en-antwoord-spel wat ik met veel oppaspoezen speel, daar was Griet natuurlijk niet toe in staat. Maar tegelijkertijd zijn niet alle katten zo toegankelijk als dit knuffelkonijn. Contact kwam weliswaar geheel op haar voorwaarden tot stand, maar met de regelmaat van de klok zat ik met een konijn op de bank! Meestal nam zij naast mij plaats, en afgaand op de afstand die zij koos vermoedde ik of zij al dan niet geaaid wilde worden. Soms zat ze aan het andere eind, soms pal naast mij.
