Sinds korte tijd was Lily alleen. Bij de eerste kennismaking had ik haar maatje Suus nog ontmoet, ook een Heilige Birmaan en even beeldschoon. Vergelijkingsmateriaal met hoe ze voorheen was had ik niet, want ik kende Lily nog niet, maar haar baasje maakte zich een beetje zorgen om haar. Sinds ze alleen was, was haar gedrag veranderd. Ze doelde onder meer op veelvuldig miauwen en slecht eten.
Als eerste viel het veelvuldig slapen me het meeste op! ‘s Ochtends was ze bij het krieken van de dag weliswaar al actief; als ik heel vroeg opstond om het toilet te gebruiken, leek het erop dat ze al zat te wachten tot mijn dag ook begon. De rest van de dag leek ze in een diepe slaap door te brengen.
Veel interesse in haar ochtendhapje leek ze niet te hebben, want als ik het huis verliet om naar het werk te gaan lag ze al met gesloten ogen op de bank. Meestal zei ik dan nog iets als ‘daaag meisje, fijne dag’, maar meer respons dan een oog wat op een kiertje openging kwam er nooit. Zoals ik haar achterliet, zo trof ik haar ook weer aan bij thuiskomst vroeg in de avond: opgerold als een snoezige pluizenbal. Het was altijd even zoeken waar het koppie zat! Ze leek pas weer tot leven te komen als ik had gekookt, gegeten en opgeruimd.
Net zoals ze ‘s ochtends weinig animo voor haar ontbijt vertoonde, kan hetzelfde gezegd worden voor haar avondmaal. Ze kreeg een blikje kattenvoer aangelengd met water, waarvan alleen het natte gedeelte altijd schoon op ging. Misschien beeld ik het me in, maar in de loop van de periode dat ik op haar paste zag ik haar vaker eten en drinken. De wederzijdse toenadering verliep ook beter en zo kwam het ervan dat ze ’s nachts aan mijn zijde sliep. De dagen ervoor leek het erop dat ze slechts kwam controleren of ik al wakker was. Het deed me denken aan vroegere logeerpartijen, wanneer iemand op het moment dat je bijna in slaap valt de stilte doorbrak met de luide vraag: “Ben je nog wakker?”
Om haar in ieder geval minder actief te maken op het moment dat ik mijn nachtrust juist nodig had, besloot ik een oude truc van stal te halen: samen spelen! Ondanks dat zij al een kat op leeftijd was, was Lily erg kien. Ze had een afgedankt snoertje waar ze onvermoeibaar achteraan rende, om er vervolgens bovenop te springen met de intentie het nooit meer los te laten. Het leidde tot naast mij slapen, in plaats van in het donker naar mij staren en het nachtelijk miauwen werd er gelukkig door geminimaliseerd. Geïnspireerd door dit kleine succes toog ik naar de dierenwinkel en kocht er een in katnip gedrenkt speelgoedje met echte veren aan een hengel. Ik mag graag denken dat deze attentie de band verder verstevigde.
De avond voor vertrek kwam ze even op schoot zitten, om te spinnen dat het een lieve lust was terwijl ik haar in haar nekje kriebelen. “Oooooh, ik zal je missen, mis je mij ook?” zei ik tegen haar.
De volgende ochtend, voor ik de deur voor de laatste keer achter mij dicht deed, nam ik niet de moeite afscheid van haar te nemen. Ik hoefde alleen maar naar de opgerolde pluizenbal te kijken en zachtjes “daaaaag” te zeggen!
