Een forse kat met een wat norse uitstraling, dat was het eerste wat me aan hem opviel. Aanvankelijk kwam hij nooit uit zichzelf naar mij toe mits het etenstijd was, dat zal aan zijn ontoegankelijke indruk hebben bijgedragen. Ruwe bolster, blanke pit, zoveel was al snel duidelijk.
In een kattenhuishouden van acht kan het rond etenstijd snel druk zijn. Tel daar de tuinkatten bij op, die daar ‘wonen’ en ook tweemaal daags gevoerd worden en stel je daar de hectiek van voor. We bevinden ons op het mooie eiland Büyükada, Turkije. Gezien het grote aantal zwerfkatten kan het aantal ‘tuinkatten’ per dag verschillen.
Het proces rond etenstijd gaat regelmatig met gegrauw en uithalen gepaard, voortkomend uit een lichte paniek van de kant van sommige poezen die bang dat hun avondmaal aan ze voorbij zal gaan. Terwijl er altijd genoeg is voor iedereen!
Mijn grote vriend is de enige die dat lijkt te begrijpen: hij zit er doorgaans bij en kijkt ernaar, geduldig wachtend. Zodra hij merkt dat ik klaar ben met het uitdelen aan de voortuin-posse, loopt hij meestal al uit zichzelf naar zijn favoriete pilaar in de tuin. Hij weet dat hij daar zijn eten krijgt als ik op punt van vertrek sta. Als ik hem namelijk zou verplichten binnen te eten, wat de gewoonlijke gang van zaken is bij de ‘binnenkatten’, zou hij vervolgens op mijn terugkeer moeten wachten. Ik gun hem zijn tijd lekker buiten door te kunnen brengen, waar hij het liefst is.
Hij is er dankbaar voor, dat weet ik zeker. Als hij op zijn lievelingspilaar wacht op zijn eten spint hij. Niet luid, dat past hem niet zo. Maar wel duidelijke hoorbaar.
Maar dan die naam! Vanwege een klein maar duidelijk zichtbaar zwart vlekje vlak onder zijn neus, heeft zijn baasje hem Hitler genoemd. In het Turks klinkt dat trouwens als Hitlèr. Tijdens de eerste sit plaatste ik een ludieke prijsvraag op sociale media: kijk goed naar deze grote jongen en raad zijn naam. Wat bleek? Sommigen vermoedden de naam wel, maar vonden deze te schokkend om hem te durven noemen. Zijn baasje haalde haar schouders op toen ik dit bij haar meldde. “Het is alleen maar vanwege het vlekje, geen enkele andere reden,” verklaarde zij. Context is alles. Zij komt uit een ander land, met een andere geschiedenis.
Zelf ben ik er in elk geval nooit helemaal aan gewend, om zijn naam te roepen als het etenstijd was voor de katten. Uiteindelijk heb ik die verbasterd tot ‘Hitlertje’, of nog beter: Lieve Jongen. Dat past ook net iets beter bij zijn vriendelijke inborst.
