“Als je haar niet kunt vinden, zit ze waarschijnlijk óf op één van de eetkamerstoelen, óf achter een gordijn op de vensterbank voor het slaapkamerraam,” waarschuwde haar baasje me. “Dat zijn tegenwoordig haar lievelingsplekjes”.
Donna komt maar zelden bij me zitten als ik op haar pas. Soms springt ze op de bank als ik erop zit, loopt een paar keer heen en weer en besluit dan bijna altijd voor een ander plekje in huis te kiezen. Gek genoeg is dat heel vaak in een ruimte waar ik niet ben! Zit ik in de woonkamer, dan is zij meestal in de slaapkamer te vinden.
Als ik naar bed ga, dan verlaat zij doorgaans haar plekje daar. Niet onmiddellijk. Sterker nog, ze zoekt me juist op zodra ze merkt dat ik ga slapen. Het is een gecreëerde situatie, want zij is gewend dat haar baasje haar voor het slapen gaan nog een handje kattensnoepjes geeft en natuurlijk houd ik de traditie in ere! Meestal komt ze me gezelschap houden, terwijl ik me met een boek en wat kussens in mijn rug in bed nestel. Met haar prachtige groene ogen kijkt ze me dan doordringend aan. Maar zodra het lekkere hapje weggewerkt is, gebeurt het maar zelden dat ze nog steeds mijn gezelschap verkiest. Soms, heel soms, blijft ze liggen op het voeteneinde. Maar zodra ik ga liggen om te gaan slapen, en me een paar keer omdraai houdt zij het doorgaans al snel voor gezien.
Tot mijn grote verbazing en voldoening koos zij uiteindelijk toch een plekje in mijn nabijheid. Op een dag kwam ik thuis en vond haar bovenop mijn koffer, die op een stoel in de slaapkamer lag. Het deksel was niet helemaal dichtgeritst, dus ze was behaaglijk naar beneden gezakt. De dagen erna was ze dag en nacht op dit plekje te vinden. “Ik heb nog wel ergens een oude koffer,” zei haar baasje toen zij ervan vernam. De mijne zou immers verdwijnen met mijn vertrek!
