Mooja deed haar naam aan wat mij betreft. Ik hoorde het woord ‘mooi’ erin en ik vond haar beeldschoon. Een Blauwe Russin met een parmantig rood sjaaltje aan haar bandje geknoopt. Het ding leek haar, in tegenstelling tot veel andere katten, niet te deren: nooit zag ik haar eraan krabben of pogingen wagen het te verwijderen. Alsof ze wist hoe goed het haar stond!
Ze was een van de katten waar ik op het eerste gezicht al een zwak voor had. Misschien was het omdat ze bij de kennismaking eerst gezellig naast me kwam zitten op de bank, om zich vervolgens volledig gestrekt op het vloerkleed te vleien om haar fluweelzachte buik ten toon te spreiden!
Zodra haar baasje was vertrokken, en we samen overbleven, liet ze toch een wat andere kant van zichzelf zien. De nieuwsgierigheid was er nog wel, die ik ontwaarde doordat ze elke keer als ik thuiskwam me met grote ogen bovenaan de trap opwachtte. Maar tijdens de eerste week was ik vooral op mijn eigen gezelschap aangewezen. Na de dagelijkse begroeting verdween ze vervolgens naar een andere kamer om daar op een van haar lievelingsplekjes te gaan liggen; de bureaustoel in de slaapkamer, bovenop de hoogslaper of op het aquarium. De vissen vertoonden geen enkele ongerustheid, en ik snapte wel waarom het plekje haar zo bekoorde: het was er heerlijk warm.
Omdat onze band zich niet meteen ontwikkelde, besloot ik wat oude trucjes uit de kast te halen. Een dagelijkse borstelbeurt deed haar smelten als sneeuw in de zon. Terwijl ze in eerste instantie aan de aanraking leek te moeten wennen, nam ze uiteindelijk uitgestrekt plaats op het kleed. Zo kon ik elke centimeter van haar prachtige vacht borstelen, terwijl ze spinde dat het een lieve lust was. Af en toe draaide ze zich om zodat ik alle stukjes van haar schitterende vacht wist te bereiken.
Een ander succesrecept was het speeltje met catnip. Ook daar gooide ik hoge ogen mee, maar dat zal niemand verbazen. Het muisje dat bij de bestelling werd geleverd, viel ook in de smaak. Ze liet het ding alle hoeken van de kamer zien, alsof het een levend dier betrof!
Snel waren we dikke vrienden. Ze begroette me niet alleen bij thuiskomst, ze begon me ook gezelschap te houden. Als ik aan tafel zat lag zij op het kleed, als ik op de bank plaatsnam deed zij dat ook en ’s nachts lag ze op mijn voeteneinde. Een heerlijk communicatief diertje dat tegen me mauwde zodra ik haar aankeek. Het luide gespin begon al zodra ze naast me kwam zitten, anticiperend op het aaien en kriebelen waarvan zij wist dat zij dat weldra zou ontvangen.
Maar aan elke sit komt een eind. Omdat haar baasje pas laat die avond thuis zou komen, zorgde ik ervoor dat zij tot die tijd alles had wat haar hartje begeerde. Daarna aaide ik haar nog een laatste keer over haar bol, liep de trap af en deed de voordeur achter mij dicht.
