Door Annet Breure
In de afgelopen jaren heb ik het huis waar Tigrou woont regelmatig bezocht. Het is een waar kattenparadijs met een overvloed aan muizen, er woont een dame die veel van katten houdt en er is een open haard om bij te dutten aanwezig. Dit keer ben ik er voor het eerst in de winter. Het brengt me in de gelegenheid alle mogelijke slaaphoudingen die Tigrou in de loop van pakweg 22 uur per dag dutten aanneemt.
Wat me het meest opvalt, is zijn voorkeur voor de blauwe leunstoel. Het lijkt niet meer dan logisch: die staat het dichtst bij de open haard. Maar het duurde niet lang totdat ik tot de realisatie kwam dat Tigrou’s voorkeur alle logica overstijgt. Ook als de stoel verder van de haard vandaan staat, of als die in beslag is genomen door iemand die geen kat op schoot accepteert (de echtgenoot van de dame!), zal hij toch geen andere kiezen. Hij blijft bij de blauwe fauteuil in de buurt en houdt hem nauwlettend in de gaten.
Zou het de kleur zijn? Er wordt gezegd dat blauw de kleur is die katten het beste kunnen waarnemen. Kan het de geur zijn? De geur van de echtgenoot van de dame des huizes: een verboden vrucht? Is het een territoriaal gevoel, of een soort van kattenprincipe? Tigrou wacht bij zijn stoel tot die weer beschikbaar is, zijn oren half omlaag en een gekwetste blik in de ogen.
Ik moet het hem nageven: Tigrou is een geduldige kat, of, zoals de Fransen het zeggen: ‘têtu’ (oftewel koppig).
