Bij de eerste kennismaking met Mila, was zij in geen velden of wegen te bekennen. Niets ongewoons, volgens haar baasjes. Zij bracht, als poes op leeftijd haar dagen sowieso soezend door. Ik heb inderdaad even naar een slapende kat staan kijken.
Tijdens mijn sit bij haar thuis zal ze me dan ook zelden gemist hebben, als ik overdag naar het werk was. Als ik aan het begin van de avond thuiskwam, stond zij echter paraat. Feitelijk waren er twee a drie momenten op een dag dat zij mij met haar aandacht verblijde; met name rond etenstijd. Als oudere kat op dieet was zij tamelijk gefixeerd op deze momenten. Als ik voor dag en dauw wakker werd, hoorde ik haar vaak al luidkeels miauwen. Ik prijsde mij dan ook gelukkig dat zij zich zelden op de topverdieping, waar ik sliep, begaf. Dat deed zij alleen op die dagen, dat ik het erg gortig maakte en uitsliep, bijvoorbeeld wel tot half acht!
Om haar voor schrokken te behoeden, had ik een voerpuzzel meegenomen. Die kocht ik ooit voor een andere oppaskat, die het zelfs in het holst van de nacht presteerde op het aan de slaapkamer grenzende balkon duidelijk hoorbaarzijn beklag te doen, als zijn maagje knorde. Het hongergevoel blijft wat langer weg met dank aan de puzzel, doordat het eten wat langzamer gaat. Daarbij is het goed voor de grijze cellen. Het duurt wel even voor de kat doorheeft hoe het werkt. Of is het instinct, dat hier in actie treedt?
De liefde van een kat gaat via de maag, werd me ooit toegevoegd. Mijn eigen kat Sheeba, uit een ver verleden, zat altijd en alleen bij mij op schoot. Door onze speciale band, meende ik. ‘Omdat het jouw hand is die voedt’, werd mij door mijn huisgenoot tegengeworpen. Ik voelde mij beledigd, omdat ik was overtuigd van de speciale band tussen Sheeba en mij. Toch moest ik eraan denken, toen ik op Mila paste. De eerste dagen bewaarde zij gepaste afstand. In een later stadium bewoog zij zich steeds meer in mijn richting. Totdat zij uiteindelijk vlak naast mij zat.
