Het meisje met de gouden ogen draagt de naam Kitty. Ze is geen mens, maar een kat, en een van de rustigste en in eerste instantie een van de minst in het oog lopende leden van een uitgebreide poezenfamilie waar ik sinds enkele jaren op pas. Maar ik heb een absolute zwak voor haar, omdat ik alle wezens die zonder al te veel bombarie hun eigen plan trekken bewonder. 

Kitty weet namelijk heel goed wat zij wil, en hoe dat te bereiken. Wil zij naar buiten, dan gaat zij zeker naar buiten. Precies op het juiste tijdstip weet zij, vanaf een zorgvuldig gekozen positie bij de achterdeur, oogcontact te maken. Waarop een vragend ‘miauw?’ volgt. Spoedig gaat de deur voor haar open en achter haar weer dicht. En op het moment dat zij daar klaar voor is, komt ze weer terug naar binnen. Net zoals ze haar moment van vertrek subliem weet te timen, slaagt ze er ook in op exact het juiste moment in de achtertuin te verschijnen. Of ze is geduldig wachtend op het muurtje tegenover de achterdeur te vinden. Het lijkt erop dat zij dat wachten niet heel erg vindt, want zij houdt ervan buiten te zijn. Evengoed brengt zij regelmatig een nachtje buiten in de tuin door. Terwijl de dagen daar heet zijn, brengen de nachten namelijk verkoeling met zich mee. 

Wanneer zij de verkeerde brokjes – die welke zij niet zo lekker vindt – in haar bakje treft, geeft zij dat eveneens duidelijk te kennen. Je ziet haar behoedzaam aan de inhoud ruiken zonder er ook maar eens van te proeven. Waarna ze zich omdraait, je intens aanstaart met haar grote, goudkleurige ogen en haar verzoek vocaliseert. “Niet die, die andere!” Dit houdt zij vol, tot zij heeft bereikt wat zij graag wilde.  

Shakira is niet de makkelijkste poes; je hebt niet zomaar contact met haar. Althans, het is mij nooit echt gelukt. Vakkundig ontweek ze mijn hand als ze langs me liep. Ze kwam en ze ging wanneer het haar beliefde. In de praktijk betekende dit dat ze thuiskwam om te eten, daarna vertrok ze weer. Een keertje leek ze thuis te willen slapen, maar in het holst van de nacht werd ik wakker van een enorm kabaal ergens boven mijn hoofd. Het was Shakira; ze zocht een uitweg door in de hor te klimmen die voor het slaapkamerraam zat om de muggen buiten te houden. Ze keek bijzonder gefrustreerd en leek blij dat ik de achterdeur voor haar opende zodat zij de donkere nacht in kon verdwijnen. De avond erna stuurde ik haar omstreeks bedtijd naar buiten. Dat vond ze niet leuk, maar het leek mij beter dan haar de horren te laten ruineren! 

De dag daarna kwam echter ze niet thuis! Daar had ik onmiddellijk een slecht gevoel over, zou ze soms gedacht hebben dat ik haar weg had gestuurd? Wat natuurlijk feitelijk het geval was…. Voelde ze zich soms niet welkom meer? Terwijl ze daarvoor altijd stipt op tijd thuis was voor haar maaltje. Soms ook tussen maaltijden door. Maar gelukkig doo ze vanzelf weer op, een dagje later. Tot mijn grote opluchting. 

Enkele weken later, nadat ik naar huis was teruggekeerd, kreeg ik bericht van haar baasje. 

“Wist je dat Shakira van huis  is weggegaan?” 
“Waaaaaaaaaaaatttt??”

Even dacht ik terug aan mijn schuldgevoel, en dat ik haar naar buiten had gestuurd. 
Het verhaal over haar vertrek luidde als volgt: De avond van haar thuiskomst, was Shakira de laatste kat van de acht die hun baasje kwam begroeten na thuiskomst van haar vakantie. In de loop van de dagen erna, kwam zij echter steeds minder vaak thuis, en uiteindelijk helemaal niet meer. 

Gelukkig was het niet moeilijk haar op te sporen: zij verbleef in een huis vijf deuren verderop. Daar woonde een dame alleen, die haar kat net het jaar daarvoor verloren had. 
Het leek erop dat Shakira het daar prima naar haar zin had. De dame en zij waren de enigen in de tuin: geen andere katten, geen kittens. Geen eten, liefde of aandacht die ze hoefde te delen. Op het terras staat een stoel voor haar alleen om op te slapen. De dame aaide haar en Shakira liet het zich welgevallen. Wat wil een kat nog meer?

Helaas is er wel degelijk een wolkje in de lucht te bespeuren. Het eiland Büyükada fungeert voor de meeste bewoners slechts als zomerverblijf en zij vertrekken doorgaans in de maand september om de winter door te brengen in de stad (Istanbul). Wat betekent dat Shakira binnen korte tijd haar nieuwe verblijf en baasje kwijtraakt. 

Gelukkig is er een ander plekje waar zij altijd welkom is: Bij haar oude baasje. Hopelijk weet zij de weg naar huis terug te vinden!

Gelijk al, de eerste zomer, vond ik ÇıtÇıt (zeg: Tjut-Tjut) de coolste kat van het hele stel. De naam is op goed geluk gekozen, door een leerlinge van zijn baasje. Het betekent namelijk ‘drukknoopje’, niet echt voor de hand liggend bij een poes met zo’n zachte en pluizige vacht. Een vertaling van het woord ‘pluizenbol’ was meer relevant geweest!

Hij was op het moment van onze eerste kennismaking aan een streng dieet van speciale brokjes onderworpen, omdat hij last van nierstenen had. Dat regime had wel wat voeten in de aarde, want om hem in de gaten te kunnen houden mocht hij een week niet naar buiten.
Een week! Dat is een ontzettend lange tijd voor de coolste kat van het eiland Büyükada, gelegen in de Zee van Marmara op een steenworp afstand van Istanbul. Maar omdat hij het type ruwe-bolster-blanke-pit was, protesteerde hij niet teveel. Hij probeerde alleen af en toe te ontsnappen. Als hem dat lukte, kostte het gelukkig niet te veel moeite hem te pakken te krijgen en weer mee naar binnen te loodsen. 
Het einde van de kuur werd dan ook met dankbaarheid ontvangen. Eindelijke kon hij weer gaan en staan waar hij wilde: buiten! Regelmatig stond ik oog-in-oog met hem, als hij op een van zijn lievelingsplekje lag, in een zonnescherm dat boven het binnenplaatsje hing dat aan de keuken grensde. 

De reden dat hij in mijn ogen de coolste kat van het eiland was, was omdat hij te allen tijde zijn eigen gang leek te gaan. Op zijn dooie gemakje. Zo was ook zijn manier van communiceren. Als ik in de keuken bezig was, volstond een enkel ‘miauw’ om mijn aandacht te trekken. Zijn eigen geluid was uit duizenden herkenbaar, ik hoefde niet te controleren of hij het was. Soms zei hij ook helemaal niets. Dan zat hij op het muurtje te wachten tot ik hem in het vizier kreeg. 

Hoewel hij een je-weet-wel-kater was, was hij voor niemand bang. Niet voor de “echte mannen” uit de achtertuin. Hij keek ze recht in de ogen als hij langs ze liep; ze legden hem nooit een strobreed in de weg. Naar de andere katten uit het huishouden van acht mauwde hij kort ter herkenning. De kittens kregen weleens een corrigerende tik, als ze hem te veel irriteerden in het passeren. Dan gromde en siste hij erbij, zodat het ook voor mij vrij duidelijk was welke verbale oorvijg ze erbij kregen! 

Door die zachte, pluizige vacht zag ÇıtÇıt er uitermate aaibaar uit. Een knuffelkat was hij echter niet. Het leek er sterk op, dat hij zich enig geaai liet welgevallen: het maakte hem niet zoveel uit, als hij je er een plezier mee deed! 

Ik zie hem nog lopen, na de maaltijd zonder omkijken de keuken uit, trap af en de tuin in.