Zoals altijd rijst bij liedjes over ‘cats’ de vraag of het hier daadwerkelijk om een kat gaat. Immers, het Engelse woord behelst ook de betekenis van ‘iemand die zo cool is dat al het andere er niet toe doet’. Voor degenen die zich afvragen wat hiermee bedoeld wordt; het volstaat naar deze video uit 1981 te kijken. Met name leadzanger Brian Setzer is de belichaming van coolheid!
Wie de tekst beluistert, kan concluderen dat het om beiden gaat. De ‘ik’ uit de tekst identificeert zichzelf met katten. Hij realiseert zich dat hij nooit zo vrij als zijn lievelingsdier zal zijn. Een kat doet nou eenmaal wat ‘ie wil! Maar verder hebben ze heel wat met elkaar gemeen:

“I wish I could be as carefree and wild
But I got cat class and I got cat style”

…maar verder wel een leuk deuntje!

Helaas, ook dit nummer heeft concreet gezien niets met poezen te maken. Al Stewart bezingt een grote liefde die hij klaarblijkelijk in het jaar van de kat beleefde. Zijn inspiratie voor de tekst haalde hij ten dele uit de film Casablanca, door te verwijzen naar Bogart, Lorre en de vrouw van zijn dromen.
Maar waar verwijst het ‘jaar van de kat’? In de Chinese astrologie wordt immers geen kat vermeld! Bij een optreden in de Royal Albert Hall in Londen in 2015 verklapte Stewart eindelijk het geheim. In de periode dat hij het nummer aan het schrijven was had hij een vriendin die zich met Vietnamese astrologie bezig hield. Op een dag lag een boek open op tafel, de pagina vertoonde de titel “Het Jaar van de Kat”. Over dat moment zegt Stewart: “Ik weet niet veel over veel dingen, maar ik herken een potentiële titel als ik er een zie en dit was er een!” Feitelijk houdt dit in dat de titel er eerst was, de rest van de songtekst volgde later. Omdat popmuziek nu eenmaal niet over poezen gaat, werd het thema van het lied… de liefde. In het jaar van de kat!

De laatste post van het jaar moet wel een klapper op de vuurpijl zijn. Wat past daarbij beter dan een scene uit The Big Bang Theory? Het moet natuurlijk wel over een poes gaan… Deze scene, waarin Penny Sheldon (tegen wil en dank) verzorgt, is schattig en grappig tegelijk.
Iedereen een fantastisch nieuw decennium toegewenst!

Wie het over kattenmuziek heeft, kan de musical ‘Cats’ natuurlijk niet overslaan. Mijn eerste keus gaat daarbij zonder twijfel uit naar het epische ‘Memory’.
Hoewel ik het verhaal van de musical zelf als enigszins saai heb ervaren, is dit lied onvergetelijk. Glamourpoes van weleer Grizabella weet dat zij weldra zal sterven. Omdat haar uiterlijk niet meer is wat het was, werd zij de laatste jaren van haar leven door de jongere katten bespot en beschimpt. Voor zij dit leven verlaat en aan een volgend begint, wil zij nog eenmaal van zich laten horen.

Maar wie vertolkte dit hoogtepunt uit de musical, dat vereist dat de artieste ook de hoge noten kan halen, het best? Na het beluisteren van een keur aan zangeressen verkrijgt Elaine Paige uiteindelijk de voorkeur. Terwijl mijn eerste gedachte uitgaat naar Barbra Streisand.
Waarom? Omdat Paige in dit nummer, dat vereist dat de vertolkster flink uit kan halen, toch een hoge mate van ingetogenheid aan de dag weet te leggen. De manier waarop zij de opbouw van het lied weet uit te voeren is daarbij subliem.

Opvallend genoeg gaan maar weinig nummers met het woord ‘cat’ erin echt over katten. ‘Cat in the cradle’ is een duidelijk voorbeeld hiervan. De inhoud van de tekst maakt duidelijk welk Nederlands gezegde daaraan verbonden is. De eerste coupletten handelen over een vader die nooit tijd voor zijn zoon heeft, want hij heeft het druk-druk-druk! Het laat zich raden dat mettertijd de rollen omgedraaid worden. De vaderfiguur gaat met pensioen en heeft eindelijk tijd met zijn zoon door te brengen, ditmaal heeft de zoon het te druk voor hem.
Ironisch genoeg schreef Harry Chapin het nummer kort na de geboorte van zijn zoon Josh in 1974, waarna het de hoogste regionen van de hitparade’s bereikte. Van meet af aan zei hij dat het nummer hem om die reden echt wat deed. Wellicht heeft het profetisch uitgepakt, want Chapin senior overleed al in 1981 aan de gevolgen van een verkeersongeluk. Laten we hopen dat het motto ‘van uitstel komt afstel’ voor hen niet is uitgekomen…

Het grootste gedeelte van mijn leven ben ik al een fan van de jarentachtigband The Cure. The Lovecats was altijd al een van mijn favoriete nummers, dus kwam zeker als een van de eersten in mijn gedachten op toen ik begon na te denken over muziek met als thema katten. Pakkend, vrolijk en heerlijk ritmisch. Maar een sarcastische noot is ook duidelijk hoorbaar, dus waar gaat het eigenlijk over? Daar bestaan verschillende lezingen over.
De eerste interpretatie die ik tegenkwam was dat zanger Robert Smith het nummer schreef tijdens een LSD-trip. De genoemde lovecats waren geen poezen, maar minnaars die een zelfmoordpact afsloten.
Een aantal fans beweert dat Smith geïnspireerd was door het boek The Vivisector (Patrick White, 1970). Daarin wordt een aantal katten in een afgesloten zak verdronken. De kat als onschuldig en kwetsbaar deel van de samenleving, en de wreedheid die regelmatig jegens hen aan de dag gelegd wordt. De derde verklaring is mijn favoriet: de zanger van de Cure was een tijdlang compleet geobsedeerd door de film de Aristokatten. Hij kende zelfs alle liedjes uit zijn hoofd.
Hoe het ook zij: als je dit nummer gehoord hebt vergeet je het nooit meer. Niemand miauwt zoals Robert Smith!